Płyty roku 2018

Poszerzanie pola walki

Josephine Decker - film "Madeline's Madeline"
Lukas Jiricka - książka “Zdobywcy scen akustycznych. Od radioartu do teatru muzycznego”
Wojciech Kucharczyk - spektakl URAN URAN
David Lang - Mile Long Opera
Modular Television i Copy corpo - wizualizacje
Siksa - film “Stabat Mater Dolorosa” + książka “Natalia ist sex. Alex ist Freiheit’
Kamila Siwińska, Joanna Szumacher - spektakl “16 psów. Rzecz o treserce zwierząt. Koncert na fortepian, śpiewaczkę, piosenkarkę i elektronikę”
Andrzej Załęski, Jacek Staniszewski - program telewizyjny Antyfonie

Tradycyjnie już podsumowanie płyt roku otwiera zestawienie działań, których autorzy wychodząc z pozycji aktywnych twórców współczesnej kultury muzycznej poszukują nowych form i dróg rozwoju. W tym roku cieszyły produkcje sceniczne Kucharczyka i Szumacher nie tylko zrywające z formułą musicalowej rozrywki, ale i śmiało stosujące chwyty współczesnego teatru i opery w kontekście muzycznego eksperymentu. Kontekst ten i jego praktyki szeroko zarysował w swojej książce Lukas Jiricka. Znamienne, że wydawcą był Instytut Teatralny, w tym roku trudno było o podobnie wnikliwą pozycję w świecie muzyki. Z takiej perspektywy tym bardziej zachwycają niesamowicie udźwiękowiony film Josephine Decker, dostępna w formie internetowej poszerzonej rzeczywistości nowojorska opera Davida Langa czy film i książka Siksy. Przestrzeń w dźwięku, ruch w muzyce, taniec w idei. Z kolei z perspektywy polskich zastojów w krytyce muzycznej (zarówno tej niezależnej, jak mainstreamowej) oraz strony wizualnej realizacji scenicznych chcę zwrócić uwagę na nowe jakości tego roku - niestety wstrzymany cykl telewizyjny Antyfonie oraz działalność VJ’ską Copy Corpo i Modular Television.

Sound art

Alva Noto & Ryuichi Sakamoto - Glass (Raster-Noton)
Julian Abraham ‘Togar’ Acoustic Analog Digitally Composed (Hasana)
Olivia Block - 132 ranks (room40)
Sandra Boss - Luft (Falt)
Peter Blamey - Five Fertile Exchanges (Consumer Waste)
Eva-Maria Houben - Breath for Organ (Second Editions ‎)
Małe Instrumenty - Tango
Tom Mudd - Gutter Synthesis (Entr'acte)
Susana Santos Silva - All The Rivers, Live At Panteão Nacional (Clean Feed)

Nie zawsze mamy możliwość być w miejscu właśnie prezentowanej instalacji dźwiękowej (Olivia Block), innym razem artyście zależy byśmy doświadczyli najpierw obiektu, a produkcją dźwięku zajęli się samodzielnie (Małe instrumenty), a w większości przypadków format wydawnictwa płytowego jest nadal najbardziej bezpośrednią formą przekazania doświadczenia dźwiękowego, z zachowaniem doświadczenia jego przestrzeni i faktury. Sound art na płytach miał się w tym roku wyjątkowo dobrze, może nawet lepiej niż w coraz bardziej przewidywalnym obiegu galeryjno-grantowym.

Tradycja nagrań terenowych:

Black Merlin - Kosua (Island Of The Gods)
Gonçalo F Cardoso - Impressões de uma Ilha (Unguja) (Edições Cn)
Marcin Barski - Wanda's Dream (Reading Group)
Institute of Landscape Architecture - Melting Landscapes (Institute of Landscape Architecture)
Michael Lightborne - Sounds of the Projection Box (Gruenrekorder)
Annea Lockwood, Christina Kubisch - The secret life of the inaudible (Gruenrekorder)
Lionel Marchetti - Jeu du monde (Sonoris)
Pali Meursault - Stridulations (Discrepant)
Áine O'Dwyer, Graham Lambkin - Green Ways (Erstwhile)
Francis Plagne & Crys Cole - Two Words (Black Truffle)
Matthew Revert, Vanessa Rossetto ‎– Everyone Needs A Plan (Erstwhile)
Toshiya Tsunoda & Taku Unami - Wovenland (Erstwhile)
Matthias Urban - The Galvanic Twitch (Dinzu Artefacts, 2017)
Jana Winderen - Spring Bloom in the Marginal Ice Zone (Touch)
Maciej Wirmański - The Wind which brought us winter / Wiatr, który przyniósł nam zimę (Szara Reneta)

Dopiero zasiadając do tego porządkowania rocznych notatek z odsłuchów zdałem sobie sprawę , że komponowanie z nagrań terenowych staje się coraz powszechniejszą praktyką, zdecydowanie wymykającą się schematom (jak lanie wody usilnie powielanym przez samozwańczych krytyków), a ich ilość świadczy być może o trendzie powrotu do korzeni gatunku francuskiej tradycji muzyki konkretnej. Oczywiście wielu bohaterów tej sekcji pojawia się z moim zestawieniu praktycznie co roku, a specjalizację oficyn typu Gruenrekorder, Touch i Discrepant  obserwujemy od wielu lat. Być może winna jest coraz bardziej odczuwalna degradacja środowiska naturalnego, w której kontekście gest operowania nagraniem terenowym nabiera znaczenia politycznej deklaracji.

Tradycja komponowania

Clara de Asís - Do Nothing (Another Timbre)
Claudio F. Baroni - Motum (Unsounds)
Philip Corner - EXTREEMIZMS early & late (Unseen Worlds)
Christopher Fox - Headlong (Metier)
Jürg Frey - 120 Pieces of Sound (Elsewhere)
Reinhold Friedl - String Quartets (Bocian Records)
Kyle Gann - Hyperchromatica (Other Minds)
Lionel Marchetti + Cat Hope (Performed by Decibel) - The Last Days Of Reality (room40)
Sarah Hennies - Sisters (mappa) / Embedded Environments (BLUME)
Pierre Jodlowski & Les Percussions de Strasbourg  "Ghostland"
Mark Knoop & Philip Thomas ‎– John Cage: Two2 (another timbre)
John Krausbauer - BEATS (ANTS)
Zygmunt Krauze - Folk Music (Bôłt Records)
Kukuruz Quartet - Julius Eastman Piano Interpretations (Intakt)
Daniele Roccato - Scodanibbio Alisei (ECM)
Tyshawn Sorey - Pillars (Firehouse 12)
James Tenney - Harmonium (by Scordatura Ensemble) (New World Records)
Jakob Ullmann - Muntzers Stern, Solo II (Edition RZ)

Zestawienie pokazuje, że muzyka tradycyjnie komponowana jest nadal zdominowana przez dziadków i ojców, choć są tu wybitne wyjątki (jak Sarah Hennies) czy uderzenia ze “światów równoległych” (jak Tyshawn Sorey czy John Krausbauer). Zaskakujące interpretacje (jak Krauze, Eastman i Cage), nowe działania na scenie (chyba pierwsza tak owocna współpraca Marchettiego z orkiestrą) i zdecydowany odwrót od zbyt powszechnego i popularnego minimalizmu / redukcjonizmu (jak Fox i Corner). Szkoda, że ciekawa polska muzyka komponowana rzadko ukazuje się na płytach.

Tradycja improwizowania

Joey Baron & Robyn Schulkowsky - Now You Hear Me (Intakt)
Michael Beharie and Teddy Rankin-Parker - A Heart From Your Shadow (Mondoj)
Lucio Capece, Marc Baron - My Trust In You (Erstwhile)
Martin Küchen - Lieber Heiland, Laß Uns Sterben (Sofa, 2017)
Jérôme Noetinger, Robert Piotrowicz, Anna Zaradny ‎– CRACKFINDER (Musica Genera)
Ingar Zach, Speak Percussion - Before Nightfall One (Sofa)

Płyt niewiele, bo tradycja coraz bardziej wiekowa, ale pojedyncze przypadki mocno chwytające za ucho i dowodzące, że w tej dziedzinie muzyki jak w żadnej liczą się świadomośc dźwięku i kontekstu nabywane z wieloletnim doświadczeniem.

Tradycja eksperymentowania

Oren Ambarchi, Kassel Jaeger, James Rushford - Face Time (Black Truffle)
Rodrigo Ambriz - Una silueta se precipita en arcadas (Szara Reneta)
Félicia Atkinson - Coyotes (Geographic North)
Brian Chase - Drums & Drones (Pogus)
Lucrecia Dalt - Anticlines (RVNG Intl.)
Ellen Fullman & Okkyung Lee - The Air Around Her (1703 Skivbolaget)
Bartek Kujawski - Puerile Things Inferno (Bôłt Records)
Graham Lambkin - No Better No Worse (Vol 1)
Isabel Latorre & Edu Comelles - For Pauline (Crónica)
Melfi - Four Concerns (Czaszka Recrds)
Mirt - Decaying Land (Martin Castillo's Favourite Records Company)
Kate Nv - для for (PLANCHA)
OONDOOD - PIANO ALBUM YOU WERE NEVER READY FOR (Mik.musik.!.)
Jim O'Rourke - Steamroom 38 (Steamroom) / Sleep Like It's Winter (Newhere Music)
paszka - producent mebli z drewna i materacy (Audile Snow)
rużaw - wybrane utwory otaczające (Mik.Musik.!.)
Asmus Tietchens - Stenogramme, zweite Folge (Entr'acte)
Tashi Wada With Yoshi Wada And Friends ‎– Nue (RVNG Intl.)

Drogi mainstreamu i niezalu rozjeżdżają się w Polsce coraz bardziej, próby godzenia tych światów w mediach są przeważnie nieudane i pokazujące (z małymi wyjątkami) straconą już pozycję środowiska dziennikarskiego. Kneblowanie Dwutygodnika zapewne tę wyrwę powiększy. Dlatego bardzo mnie cieszy, że właśnie w tej sekcji pojawia się najwięcej polskich wydawnictw i młodych twórców, dla których dźwiękowa przygoda nie jest tylko dodatkiem do instagramowej kreacji i udanej socjalizacji.

Dekonstrukcje muzyki klubowej

Amnesia Scanner - Another Life (Pan-Act)
Golden Teacher - GDDB (Akashic Records)
Russell Haswell - Respondent (Diagonal)
Hieroglyphic Being - The Red Notes (Soul Jazz Records)
Jung An Tagen - Agent Im Objekt (Editions Mego)
Ewa Justka - Name​-​dropping In The Style Of Florian Hecker (New York Haunted)
Eli Keszler - Stadium (Shelter Press)
Georgie McVicar - Failure to Meet Repayments Could Result in One (or more) of the Following Being Actioned Against You (Conditional)
FAUSTO MERCIER - BALLROOM OF RECUR (POINTLESS GEOMETRY)
Piotr Połoz - 1 Drop of Autumn (Mik.musik.!.)
Raime - Am I Using Content Or Is Content Using Me (Different Circles)
RP Boo - I'll Tell You What! (Planet Mu)
Rian Treanor - RAVEDIT (Death of Rave)
Wilhelm Bras - Living Truthfully Under Imaginary Circumstances (ATTITUDES)
Hubert Zemler - groove 8 (Outlines)

Niewielu nowych zawodników, co wcale nie znaczy, że napływu nowej krwi nie ma.  Raczej muzyka klubowa z roku na rok jest coraz bardziej oporna zmianom i poszukiwaniom w imię grywalności dj’skiej. A ci bardziej pomysłowi przy pierwszej lepszej okazji ratują się roszadą do innych sekcji (z naciskiem na kolejną).

Dekonstrukcje muzyki popularnej

Wojciech Bąkowski - Jazz Duo (Dunno)
Grouper - Grid of Points (Kranky)
Laurel Halo - Raw Silk Uncut Wood (Latency)
Julia Holter - Aviary (Domino)
Johann Johannsson - Mandy OST (Lakeshore Records)
Kassin - Relax (Luaka Bop)
Low - Double Negative (Sub Pop)
Mouse on Mars - Dimensional People (Thrill Jockey)
Colin Self - Siblings  (RVNG Intl.)
Sophie - Oil of Every Pearl's Un-Insides (Transgressive Records / Future Classic)

Być może najżywsza sekcja ostatniego roku, wszak to płyty które w większości przekonały stosunkowo szeroką liczbę słuchaczy, jednocześnie stosując przeróżne fortele by przemycić praktyki eksperymentalne na grunt powszechnie przyswajalnej formy. Co charakterystyczne, poza programowym już filtrowaniem z przeszłością słyszymy zdecydowane koncepty formalne, brzmieniowe i tematyczne.

Dekolonizacje 

Bamba Pana - Poaa (Nyege Nyege Tapes )
Kadodi - Kadodi  (Nyege Nyege Tapes‎)
DJ Khalab - Zaire (On The Corner Records)
Hailu Mergia - Lala Belu (Awesome Tapes From Africa)
Rabit - Life After Death (Halcyon Veil)
Rosalía - El mal querer (Sony)
Sons of Kemet - Your Queen Is A Reptile (Verve)
Shuta Hasunuma & U-zhaan - 2 Tone (Commmons)

Prób oderwania muzyki od tradycji zachodniej jak co roku było wiele, w tym chyba nie wszystkie aż tak udane i pomysłowe, stąd dość ograniczona lista, choć kciuki trzymam jak co roku podwójnie. Niektóre pozycje równie dobrze mogły mógłbym przypisać do sekcji popularnej, jednak ich nacisk na kontekst kulturowy jest zdecydowanie rezonujący.

Hophop

Hannah Silva - Talk In A Bit (Human Kind Records)
JPEGMAFIA - 2018 - Veteran (Deathbomb Arc)
East Man - Red, White & Zero (Planet Mu)
NoName - Room 25

Archiwa

David Attenborough - My Field Recordings from Across the Planet (Wrase)
Joan La Barbara - Early Immersive Music (Mode)
Philip Corner - The Judson Years (ALGA MARGHEN)
Ustad Zia Mohiuddin Dagar - Raga Yaman / Ragas Abhogi & Vardhani (Ideological Organ)       
Mary Jane Leach - (f)lute songs (Modern Love)
Alvin Lucier - Criss-Cross_Hanover (Black Truffle)
Ragnar Johnson ‎- Crying Bamboos : Ceremonial Flute Music From New Guinea Madang (Ideologic Organ)
Jako Maron - The Electro Maloya Experiments Of Jako Maron (Nyege Nyege Tapes)
Mołr Drammaz - Times Before Emojis Came (Lullabies For Insomniacs)
Ursula K Le Guin & Todd Barton - The Music And Poetry Of The Kesh (Freedom To Spend)
Jean C Roché - Birds Of Venezuela  (Sub Rosa)
Otto Sidharta - Indonesian Electronic Music 1979-1992 (Sub Rosa)
Carl Stone - Electronic Music from the Eighties and Nineties (Unseen Worlds)
Massimo Toniutti - Il Museo Selvatico (Black Truffle)
Denis Wise - Wize Music (Finders Keepers)
VA - Gumba Fire - Bubblegum Soul & Synth Boogie in 1980s South Africa (Sundway)
VA - Konkere Beats - YORUBA! Songs and Rhythms for the Yoruba Gods in Nigeria (Soul Jazz)
VA - Two Niles to Sing a Melody: The Violins & Synths of Sudan (Ostinato Records)

Właściwie do tej sekcji mógłbym ograniczyć coroczne podsumowania. I byłoby równie ciekawie. Ale jeszcze się aż tak nie postarzałem.

Tradycja ludowa

Felix Blume - Death in Hhaiti (Discrepant)
Remek Hanaj - Wysiadywanie góry (Requiem)
Abu Obaida Hassan & His Tambour - The Shaigiya Sound of Sudan (Ostinato Records)
Jerusalem In My Heart - Daqa'iq Tudaiq (Constellation Records)
Suavas Lewy - 1905​. ​Niech się niesie ten siostrzany śpiew (Nasze Nagrania)
Barbara Kinga Majewska & Marcin Masecki - Taratil ‘id al-milad (Bôłt Records)
Sosena Gebre Eyesus (Little Axe Records)
Marc Ribot - Songs of Resistance 1942-2018 (ANTI)

Każda z płyt w tej sekcji  jest osobną i odrębna opowieścią zawieszoną pomiędzy daleką przeszłością a koląca w oczy teraźniejszością. To też druga sekcja, w której wymieniam sporo polskich produkcji i są to przykłady wybitnie oryginalne i przełamujące schematy. Mimo, że osadzone mocno w tradycji, to poszukujące. Wyłomów, olśnień i nadziei tam, gdzie wszyscy już odpuścili.

I takiego ducha życzę nam wszystkim na Nowy Rok.

IN A WILD SANCTUARY OF IMAGINARY LANDSCAPES

Album z kompozycją Czarnego Latawca, bazuje na nagraniach terenowych z wycieczek małych i dużych. Powstała na zaproszenie Marcina Dymitera i Marcina Barskiego do udziału we wrocławskiej prezentacji ich wystawy "Polish Soundscapes" w Centrum Sztuki WRO. Jest hołdem dla kamieni węgielnych gatunku autorstwa Johna Cage'a i Berniego Krause'a.

Canti Spazializzati #4: _ - _ - _ / Biel / Friz / MUKA / Sember

Czwarta edycja Canti Spazializzati to pierwsza wizyta w Sali Kameralnej wrocławskiego Impart i próba użycia oktofonicznego systemu nagłośnieniowego. W programie debiut duetu _ - _ - _, stawiających odważne kroki młodych wrocławskich DJ'ek i DJ'ów w autorskiej formie wizualno-dźwiękowej. Goście z Krakowa - również duet MUKA to wschodząca gwiazda oficyn Mik Musik i Audile Snow paszka oraz K-cha, artystka wizualna i dźwiękowa. ich nowa płyta ukazała się niedawno nakładem Pointless Geometry. Przedstawiciele wrocławskiej sceny konceptualnej post-improwizacji - Michał J. Biel i Michał Sember - przygotowali nowe utwory elektroakustyczne, oparte nie tylko na technikach spatializacji, ale i niecodziennych użyciach instrumentów akustycznych. Koncert rozpocznie polska premiera słuchowiska jednej z bohaterek radioartowego numeru Glissanda #35 - "Collecting Clocks and Losing Time" (2012-13) Anny Friz nagrodzoną Prix Palma Ars Acoustica. Redaktor Jan Topolski wprowadzi w tematykę numeru.


_ - _ - _
_ dezorientowanie 
-orientowanie
_ narzucanie kadru
-nastawianie uszu
_ cisza jako pauza
-cisza po pauzie
_ - _ - _ = Pfff (https://www.mixcloud.com/radioluz/luz_air-21-pff-dj-set-live-on-radio-luz/) + Tasiemiec (https://www.facebook.com/audycjatasiemiec/)


Michał Biel
Pozostając pod silnym wpływem postaci Luca Ferrari, przygotowałem półotwartą kompozycję na saksofon barytonowy, werbel oraz nagrania terenowe. Kompozycja ta to swego rodzaju zbiór , ekspozycja - prowadzi przez labirynt cytatów odbitych w tafli moich estetycznych poszukiwań, odsyła słuchacza do pewnych właściwości i znaczeń cytowanego wspomnienia czy wyobrażenia. To moja próba odrzucenia punktów odniesienia, podania materiału dźwiękowego do obserwacji i wprowadzenia słuchacza w ryzykowny dryf.
Michał Biel - wrocławski saksofonista i kompozytor. Swoje prace w znacznym stopniu opiera na samym procesie formowania dźwięku, powtarzaniu i utrwalaniu pewnych zjawisk dostosowanych lub inspirowanych właściwościami akustycznymi instrumentu oraz danej przestrzeni. Na wciąż pogłębiających się zakolach wyobraźni porusza temat idei czysto estetycznego doświadczenia dźwiękowego, stawiając fizyczną obecność dźwięku jako główną wartość. Aktualnie korzysta z uroków Rytmisk Musikkonservatorium w Kopenhadze, komponuje,nagrywa oraz improwizuje z przedstawicielami tamtejszej sceny. Ściśle związany z Wrocławiem oraz Poznaniem. Współtworzy grupy takie jak: Bachorze, Cococlock, BIELGAARD , Monolith Trio, trio performatywne z tancerzem butoh Michiyasu Furutani oraz mezzosopranistką Yuri Mizobuchi. Instrument przewodni: saksofon barytonowy.
https://soundcloud.com/micha-jerzy-ga-gin/ 


Anna Friz
Kanadyjska artystka i badaczka poruszająca się na przecięciu sztuki dźwięku i radio artu. Autorka słuchowisk, instalacji i performensów, w których radio jest źródłem, tematem i medium, a tematem problemy kultury medialnej i środowiska naturalnego. Komponuje dla kina, tańca i teatru. Wykłada dźwięk na Uniwersytecie California Santa Cruz, tytuł jej pracy doktorskiej to "The Radio of the Future Redux: Rethinking Transmission Through Experiments in Radio Art.". Jej obszerny tekst o kanadyjskiej niezależnej radiofonii ukazał się w radioartowym numerze magazynu Glissando. Na Canti Spazializzati zaprezentujemy jej wielokanałową kompozycję "Collecting Clocks and Losing Time" (2012-13) nagrodzoną Prix Palma Ars Acoustica.
http://nicelittlestatic.com/
https://soundcloud.com/annafriz


MUKA
Paszka + K-cha = MUKA (?) sound collage (?) idm (?) Ogólnie Kacha jest z Gliwic, a Szymon z Krakowa. Projekt powstał pod wpływem wieczorków muzycznych, kiedy to odsłuchiwaliśmy sobie kasetki z eksperymentalną elektroniką. Muzykę robimy spontanicznie w domku. 
https://soundcloud.com/mukamukamuka


Michał Sember
Poszukuje swojej drogi w graniu na gitarze elektrycznej z dala od akademickich standardów. Aby uzyskać charakterystyczne brzmienie używa rozszerzonych technik i preparacji instrumentu. Jest również zainteresowany łączeniem muzyki improwizowanej z innymi dziedzinami sztuki, czego owocem jest np. projekt z tancerką/performerką Anną Bogdanowicz. 
https://soundcloud.com/micha-sember



Plakat - Karolina Pietrzyk (http://karolinapietrzyk.info/) + Mateusz Zieleniewski (http://www.mzieleniewski.com/)


Strona wydarzenia.

Polish Soundscapes

We wrocławskim Centrum Sztuki WRO otwarcie wystawy przygotowanej przez Marcina Barskiego i Marcina Dymitra, prowadzących Instytut Pejzażu Dźwiękowego . Wystawa przedstawia szeroką perspektywę i różnorodność zainteresowań polskich artystów i badaczy wykorzystujących nagrania terenowe i koncepcję pejzażu dźwiękowego jako cel i środek swojej twórczości. Wśród prezentujących się artystów znajdziecie wielu autorów soundscape'owego numeru Glissanda #26.
W trakcie wernisażu zaprezentowana będzie kompozycja bazująca oczywiście na nagraniach terenowych Czarny Latawiec, a wystawa tradycyjnie obudowana jest serią wykładów, projekcji i spacerów dźwiękowych.

Glissando #35 #radioart - Arsenije Jovanovic

W najnowszym radioartowym numerze Glissanda mój tekst o twórczości Arsenije Jovanovicza i jego praktykach pogłębionego słuchania, sztuki archiwum i dźwięku.

Canti Spazializzati #3: 1kg PC / Borowski / Głuszek

20 października zapraszamy na trzecią edycję cyklu Canti Spazializzati pod hasłem "Cosmic Tones for Mental Therapy", gościnnie we wrocławskim Planetarium Pracowni Dydaktyki i Popularyzacji Astronomii. Premierowe przestrzenne prace wizualno-dźwiękowe zaprezentują:

1kgPC :

projekt duetu Pauliny Czerek (Beniovska) i Krystiana Grzywacza, który pachnie paradokumentalizmem. Stworzone specjalnie pod przestrzeń planetarium słuchowidowisko jest mieszaniną motywów przedstawieniowych kultury popularnej z wizjami bardziej zakurzonymi, która przyciąga skojarzenie bliskiego spotkania z kosmoludkiem. Animacja powstała w programie symulującym właściwości fizyczne istoty przebywającej w ziemskim środowisku, towarzysząca temu muzyka jest połączeniem nagrań terenowych z dzwiękami generowanymi w otchłani komputera osobistego.
Krystian Grzywacz - absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Członek kolektywu Gnojki. Zwycięzca trzeciej edycji Konkursu Najlepszych Dyplomów WroArt Center. Specjalizuje się w sztuce wideo, rzeźbie oraz generowaniu obszarów wirtualnych (VR). Brał udział w wystawach zbiorowych w Polsce oraz poza jej granicami.
https://www.youtube.com/channel/UCm_hvnGv0lRid798vd3KBSg
Paulina Czerek (Beniovska) - przedstawicielka sceny techno i acid house w Polsce, kiedy trochę szumi lubi też puścić Bajm. Kiedy nie miksuje mikserem, zajmuje się produkcją i multidyscyplinarnymi projektami młodego artystycznego ciała w Polsce. Członkini kolektywu Gnojki. Grała live acty i dead sety w lokalnych klubach w Polsce i na Islandii. Aktualnie zagłębia się w tajniki field recordingu tworząc przy tym intrygujące dźwiękowe opowieści.
https://soundcloud.com/benia-beniowska

Jędrzej Borowski:
Inżynier dźwięku, artysta dźwiękowy, performer. Od 2014 roku związany ze śląską sceną muzyki elektronicznej, uczestnik warsztatów i sesji Biura Dźwięku Katowice. Tworzy improwizowane słuchowiska i kolaże oparte na nagraniach terenowych oraz znalezionych i splądrowanych dźwiękach. Wynikiem tych działań była kaseta pt. "Układy niestabilne" wydana w 2016 roku nakładem wydawnictwa Pionierska Records.
https://soundcloud.com/jborowski/

Beniamin Głuszek:
Twórca instalacji dźwiękowych, teoretyk muzyki. Główny przedmiot jego zainteresowań stanowi udźwiękowienie elektrycznej czynności ludzkiego mózgu (EEG). Swoje prace prezentował w Czechach, Holandii, Szkocji i Polsce – m.in. na festiwalach „Warszawska Jesień”, „AudioArt”, podczas Przeglądu Sztuki „Survival”
https://www.polskieradio.pl/8/2565/Artykul/2030150,Fale-mozgowe-w-sztuce-i-medycynie

więcej na stronie wydarzenia.

Plakat - Karolina Pietrzyk (http://karolinapietrzyk.info/) + Mateusz Zieleniewski (http://www.mzieleniewski.com/)

Tonga Boys - Vindodo

Dziś premiera płyty w z naszym skromnym wkładem  w finalny mix.
Wspierajcie chłopkaów, kupujcie ich płyty!
DanceOn, DIslocatiOn!

Sound-Light-Space Organisms - PLATO Ostrava

Rama Gottfried - Prototype score (frag)

W najbliższą czwartek odbędzie się drugi z cyklu koncertów, jakie przygotowałem dla galerii PLATO w Ostrawie. Tym razem zaproszenie do zmierzenia się z niecodzienną przestrzenią i 7-sekundowym pogłosem przyjął berliński ensemble mosaik, a program wypełnią nowe kompozycje badające zależności pomiędzy przestrzenią, instrumentami i wykonawcami w hybrydowych formach na przecięciu instalacji, performance'u i wizualnego rytuału.


Joanna Bailie: Trains (2014)
for violoncello and audio-recording

Kaj Duncan David: Loops and atmospheres (2017)
several compositions for violin, keyboards and lights

Rama Gottfried: Prototype 1, 2011 (2011/2015)
for violoncello, percussions and electronics

Johan Svensson: Down (2012)
for violin and electronics

Sarah Nemtsov: White eyes erased (2014/2015)
for keyboards and percussions

Więcej o koncercie na stronie PLATO i wydarzeniu.

Wykład BDK: Architektura w dźwięku

Dla Biura Dźwięku Katowice przygotowałem wykład "Architektura w dźwięku - o historii związków sztuki dźwięku z przestrzenią".

O ile tradycyjnie pojmowana muzyka jest funkcją czasu, to sztuka dźwięku jest przede wszystkim funkcją przestrzeni. W trakcie spotkania prześledzimy rozwój koncepcji i praktyk sound artu i muzyki eksperymentalnej świadomie traktujących przestrzeń i jej architekturę jako część kompozycji dźwiękowej. Interesować nas będą koncepcje kreacji przestrzeni - fizyczne (oparte na konstrukcja architektonicznych), dźwiękowe (oparte na technikach wielokanałowych projekcji i syntezy dźwięku ) i psychoakustyce (pogłębione techniki słuchania, praktyki ekologii akustycznej). Omówimy również przykłady niekonwencjonalnych kreacji przestrzeni akustycznych, realizacje dźwiękowych prac artystycznych w przestrzeniach publicznych oraz wspólne projekty architektów, kompozytorów i artystów dźwiękowych.

Rozmowa "Fragile": Play IT again, Sam? // Sacrum Profanum 14.09.2018

W terogocznym programie Sacrum Profanum rozmowa o jazzie i muzyce improwizowanej (?!) , z Piotrkiem Tkaczem, Wacławem Zimplem i Tomaszem Gregorczykiem. 

TIFF Festival 2018 // Współpraca

Nagrania terenowe z wrocławskich demonstracji z udziałem Podwórkowej Samby na wystawie "Jak odmawiać" w ramach TIFF Festivalu we Wrocławiu.

Oraz koncert improwizowany z Bartkiem Kujawskim w ramach łódzkiej Sceny Roboczej.

Maryanne Amacher "Music for sound-joined rooms" (Sokołowsko adaptation) - 5. Sanatorium Dźwięku

Dla Sanatorium Dźwięku przygotowaliśmy adaptację instalacji  "Music for sound-joined rooms" Maryanne Amacher. Polecały cały, niezwykle gęsty i intensywny tegoroczny program.

I dwie relacje z wydarzenia: Dwutygodnik (Jan Topolski) i Glissando (Alicja Czyczel).

Carbon – Dance/Friends! - Nowa Muzyka Katowice - 30.06.2018

Na jednej scenie z Jlin, Sote, Gato Preto, Tsvey, Laubild, Tomino & Myslivec !

ENTROPIA ROŚNIE V.3.0 - 20.06.2018

Koncert "Czarny Latawiec słucha Entropii" na dachu Muzeum Współczesnego Wrocław z okazji XX-lecia działalności Galerii Entropia.

Kapitał - Scena Dźwiękowa 16. Przegląd Sztuki SURVIVAL - 22-26.06.2018

Działania Sceny Dźwiękowej będą poruszały zagadnienia postaw twórczych i badawczych poszukujących alternatyw wobec wzorców i schematów systemów kapitałowych. Pojęcie “Polityki słyszenia” zdefiniowali w 1947 roku filozof Theodor W. Adorno i kompozytor Hans Eisler w książce “Komponowanie dla filmu” - odnosząc funkcje muzyki filmowej do funkcjonowania “muzyki w warunkach konsumpcji kulturowej poddanej kontroli przemysłu”, postulowali model sztuki dźwiękowej mającej służyć budowaniu umiejętności aktywnego słuchania “przeobrażającego opieszałość, marzycielstwo i apatię ucha w koncentrację, wysiłek i poważną pracę”. Tekst ten przez ostatnie 70 lat wielokrotnie przywoływany był w kontekście postaw alternatywnych osadzonych w muzyce eksperymentalnej i sztuce dźwięku. Jednym z kanonicznych przykładów nurtu jest kompozycja i książka graficzna “Treatise” Corneliusa Cardew, podsumowana esejem “ Stockhausen Serves Imperialism” w roku 1974. Zainspirowana tekstami Ludwika Wittgensteina, jest nadal unikalnym przykładem anty-systemu muzycznego opartego na wolności wykonawczej i kolektywnym akcie twórczym.

Rozwijająca się od 10 lat dziedzina badań nad dźwiękiem (ang. sound studies) zwraca uwagę nie tylko na wspomnianą polityczność słyszenia, ale przede wszystkim poszerza perspektywę badania związków pomiędzy znaczeniem i materią zjawisk dźwiękowych. W tej dziedzinie dźwięk związany jest nie tylko z komunikacją oraz słuchaniem i reagowaniem na to co słyszalne, ale przede wszystkim otwarciem na nieznane, niedostępne, niezrozumiałe. Dźwięk jest wyjście poza perspektywę antropocentryczną i ludzką wyjątkowość, zwrócenie uwagi na częstotliwości i drgania, których możemy nie słyszeć i nieświadomie pomijać w ludzkiej wrażliwości.

W zaplanowanym przez nas cykl pięciu instalacji dźwiękowych zaproszeni artyści podejmą próbę zwrócenia uwagi na procesy i zjawiska, które przeważnie umykają uwadze i kontroli uczestników systemów kapitałowych. Systemów, które w dobie permanentnej cyfrowej kontroli i monitoringu jeszcze bardziej niż dotychczas podkreślają swój polityczny - hegemoniczny i przemocowy charakter.

Rozwinięcie dyskursu będzie przygotowana przez redakcję magazynu Glissando debata wokół kapitałowych wątków pojawiających się premierowym numerze poświęconym chińskim kulturom muzycznym i cielesnemu zwrotowi w muzyce.

Artyści: Jędrzej Borowski / Paweł Kulczyński / Patryk Lichota / Paweł Romańczuk + Kazimierz Ździebło / Sylwia Słowik

Kurator: Daniel Brożek

więcej na wydarzeniu FB i stronie Przeglądu.

Sounds of War and Peace - Soundscapes of European Cities in 1945

Jest książkowy efekt konferencji The Urban Soundscape of 1945, a w niej nasz skromny wkład - szukajcie u wydawcy.
  

Canti Spazializzati #2: Beniovska / BDK / Ceglarek / Rożynek / Sember

Canti Spazializzati to cykl warsztatowo-koncertowy poświęcony teoriom i praktykom muzyki eksperymentalnej skupionym na koncepcjach uprzestrzenniania / spatlializacji kompozycji dźwiękowych, osadzony w przestrzeni i kwadro/oktofonicznym systemie nagłośnieniowym klubu PROZA. Jest to kontynuacja idei Canti Illuminati Festivalu skupionego na prezentacji nowych zjawisk w muzyce elektronicznej oraz wrocławskiej tradycji kwadrofonicznej (prezentowanej w rozbudowanym programie podczas 14. edycji Sceny Dźwiękowej Przeglądu Sztuki Survival
https://soundartforum.bandcamp.com/album/survival-14-quadraphony).


Program drugiej edycji:

Beniovska
Przedstawicielka sceny techno i acid house w Polsce, kiedy trochę szumi lubi też puścić Bajm. Kiedy nie miksuje mikserem, zajmuje się produkcją i multidyscyplinarnymi projektami młodego artystycznego ciała w Polsce. Członkini kolektywu Gnojki. Grała live acty i dead sety w lokalnych klubach w Polsce i na Islandii. Aktualnie zagłębia się w tajniki field recordingu tworząc przy tym intrygujące dźwiękowe opowieści.
https://soundcloud.com/benia-beniowska

Biuro Dźwięku Katowice showcase
Działający od 2014 roku pod auspicjami Instytucji Kultury Miasto Ogrodów projekt edukacyjno-społecznościowy wspierający scenę muzyki elektronicznej w Katowicach. Działania Biura obejmują organizację warsztatów, koncertów i wspólnych sesji oraz kwadrofoniczne eksperymenty połączone od 2016 roku z programem Mikrorezydencji.
https://soundcloud.com/biurodzwiekukatowice

Piotr Ceglarek
Ceglarek to połowa duetu C&D (http://ceglarekdybala.com/), współzałożyciel oraz kurator Biura Dźwięku Katowice.W swoim solowym projekcie tworzy rozmaite improwizowane struktury dźwiękowe, których tematem przewodnim są syntetyczne zjawiska przyrodnicze, pierwotne rytmiki oraz przesunięcia czasowe. W swoim warsztacie dźwiękowym operuje syntezatorem modularnym wykorzystując techniki dub’owe.
https://soundcloud.com/piotr-ceglarek

Teoniki Rożynek
Zainteresowania muzyczne Rożynek koncentrują się w dużym stopniu na barwie dźwięku, co przejawia się w poszukiwaniu i stosowaniu rozszerzonych technik wykonawczych, próbach generowania brzmień syntetycznych, nienaturalnych dla instrumentów muzycznych, a także włączanie do muzyki mediów elektronicznych i cyfrowych. Inspiracje dla swojej muzyki czerpie głównie z otaczającego ją świata, stąd jej fascynacja brzmieniem „brudnym”, „glitchowym”, często pozamuzycznym – pochodzącym z maszyn i ich silników, odgłosów miast, a także natury. Brała udział w festiwalach Warszawska Jesień, Musica Electronica Viva, Musica Electronica Nova, Kravín Rural Arts. Odpowiada za ścieżki dźwiękowe wieli filmów, m.n. "Wieża. Jasny dzień" Jagody Szelc, i "Wakacje" Filipa Bojarskiego.
https://soundcloud.com/teonikirozynek

Michał Sember
Poszukuje swojej drogi w graniu na gitarze elektrycznej z dala od akademickich standardów. Aby uzyskać charakterystyczne brzmienie używa rozszerzonych technik i preparacji instrumentu. Jest również zainteresowany łączeniem muzyki improwizowanej z innymi dziedzinami sztuki, czego owocem jest np. projekt z tancerką/performerką Anną Bogdanowicz.
https://soundcloud.com/micha-sember



Plakat - Karolina Pietrzyk (http://karolinapietrzyk.info/) + Mateusz Zieleniewski (http://www.mzieleniewski.com/)


Kurator: Daniel Brożek


Strona wydarzenia

Musica Polonica Nova 2018

#1

#ORKIESTROWEREWOLUCJE okazały się próbą sformułowania pytania o orkiestrę symfoniczną w muzyce współczesnej w formie postinternetowego (oczywistego, bo obowiązującego całą identyfikację festiwalu) żartu. Bo żadnych rewolucji oczywiście nie było, a wszystkie kompozycje oscylowały wokół vaporwaveowe'go ducha żonglerki estetycznymi kliszami. U Agaty Zubel i Grzegorza Pieńka były one mocno filmowe, osadzone w tradycji wczesnej sonorystyki, miejscami nieznośne jak w produkowanych taśmowo soundtrackach Jonny Greenwooda. Zresztą zamiłowanie Pieńka do patentów wczesnego Pendereckiego i nawiązania do serialu Twin Peaks okazały się prorocze biorąc pod uwagę fakt, że parę lat po powstaniu utworu "Behind the Curtain" własnie David Lynch osadził trzecia część serialu w kontekście "Trenu - Ofiarom Hiroszimy". Rafał Augustyn w rozciągniętej do granic możliwości percepcyjnych kompozycji topił w fakturalnych i artykulacyjnych bagniskach chór udający sekcję smyczkową, wiersze Leśmiana i Karpowicza oraz zdezorientowaną publiczność. Najciekawiej wypadło zamówienie festiwalowe - koncert wrocławianina Paula Preussera zaskakująco dobrze łączył eksperymentalne techniki improwizacyjne Nate Wooley'a z mieniąca się pełnym bogactwem barwa orkiestrę poszerzoną o toy piano (małoinstrumentowy akcent) i broadwayowską żonglerką od debussowskiego impresjonizmu, przez bigbandowe melodie, do glassowskich pasaży. Ciężko było jednak oprzeć się wrażeniu, że prawdziwą orkiestrową rewolucją byłoby usunięcie całej tradycji i pozostawienie na scenie samego Wooleya, który potrafi z samej trąbki wyciągnąć dużo więcej niuansów i brzmień niż pełen zestaw filharmoniczny (o czym wrocławska publiczność mogła się przekonać np. podczas biennale WRO w 2009 roku). Cały koncert był zrealizowany w ramach programu Niepodległa - i chyba o rewolucję w nierównej walce o niepodległość orkiestry tu chodziło.

Nate Wooley: Solo Improvisation from EMPAC @ Rensselaer on Vimeo.



#2

Zarysem szerszego kontekstu dla koncertu mini oper opartych na bajkach surrealistki Erny Rosenstein był tekst Marcina Boguckiego "Forma do eksperymentowania. O współczesnych polskich operach kameralnych" (http://www.nfm.wroclaw.pl/musica-polonica-nova-2018/artykul…). Niestety w spektaklu Małgorzata Kazińskiej poza doskonałą kompozycją Joanny Woźny ciężko było doszukać się eksperymentów - zarówno w formie scenicznej, jak i dźwiękowej. Mimo, że twórcy podkreślali, iż spektakl jest skierowany do widza dorosłego, to wrażenie szkolnego, mocno konserwowanego użycia stuletniej formuły surrealistycznego obrazowania dominowało nad większością elementów wieczoru. Jednie Joanna Woźny nie tylko odeszła od klasycznych operowych technik w stronę pracy z samym tekstem i słowem mówionym, ale zamiast ilustracji muzycznej skupiła się na formule kreacji dźwiękowej. Kompozytorka znana z unikalnej precyzji w operowaniu ciszą, nagraniami terenowymi i wielowątkową instrumentacją po raz kolejny udowodniła, że jest nadal jedną z najciekawszych polskich kompozytorek o niepowtarzalnym charakterze dźwiękowym. Sam tekst Boguckiego pokazuje, że zwrot operowy w polskiej muzyce współczesnej zrodził się poza biurami programowymi festiwali muzycznych (jak w TR Warszawa czy działaniach kuratorskich Michała Libery) i chyba to wyjaśnia wątłość wrocławskich prób mierzenia z taką formułą. Warto podkreślić, że dużo ciekawiej od kreacji scenicznej wypadła instalacja dźwiękowa Mateusza Ryczka, zachęcająca do dziecięcej / surrealistycznej w naturze aktywności i odkryć dźwiękowych.

http://ninateka.pl/film/un-altro-di-vento-di-cielo-joanna-wozny


#3

Wszystko, czego zabrakło operom dzień wcześniej pojawiło się z nawiązką w premierowym utworze scenicznym Jacka Sotomskiego CREDOPOL. Można właściwie mówić o opus magnum młodego wrocławskiego kompozytora, przedstawiającego nie tylko sumę swoich inspiracji, technik i gestów twórczych (czerpiących garściami z "nowej dyscypliny"), ale też wnikliwe i przerażająco smutne podsumowanie doświadczeń w systemie polskiej muzyki współczesnej - relacji wykonawca-słuchacz, rzeczywistość-artysta, kompozytor-dyrygent, treść-forma, słowo-muzyka. Zespół Kompopolex ze wsparciem Macieja Koczura i Barbary Kingi Majewskiej zmienił się w trupę aktorską odgrywająca ponury spektakl koncertu muzyki współczesnej. I być może to stanowiło o sile i autentyczności tego koncertu, bo wszyscy nie tylko zagrali role, które znają od dawna, ale zagrali to, o czym nieczęsto się mówi wprost. Cały koncert odbył się pod hasłem "#POST-" i chyba najmocniej zadziałała tu figura fantazji o tym, co się nastąpi gdy wszystkie trzy elementy zjawiska muzycznego - kompozytor, wykonawca i odbiorca staną się czymś innym. Cezary Duchnowski opowiadał o kompozytorze wychodzącym z siebie, Nina Fukuoka (w mocno przewidywalnej formule) o słuchaczu zlewającym się z maszynami-robotami, Sotomski o świecie, w którym cała trójka spotyka się po drugiej stronie przekazu medialnego. I zdecydowaniem w żadnej z tych kompozycji nie chodziło o muzykę.




#5

Mimo, że w książce programowej w tekście "Którędy po nową muzykę?" Wioleta Żochowska (http://www.nfm.wroclaw.pl/musica-polonica-nova-2018/artykul…) wyraża wątpliwości w kwestii sensowności użycia medium streamingu dla muzyki, w której istotne są walory dźwiękowe, to wtorkowy koncert #online zabrzmiał wyśmienicie (przynajmniej na moim domowym zestawie stereo). Dzięki dokładności realizacji dźwięku i omikrofonowaniu instrumentów i przestrzeni koncertu miało się wrażenie przebywania pomiędzy muzykami. Słychać było pogłos wnętrza i szumy systemu wentylacyjnego, jak i najcichsze pociągnięcia smyczkiem i dłonią o powierzchnię instrumentu (Kuba Krzewiński!) czy przepływ powietrza w krtaniach wykonawców (Dobromiła Jaskot). Do tego bogaty wachlarz wykonawców (Flute O'Clock, Kwiatkowska/Pałowsz, Dowgiałło) oraz osiem utworów głęboko zanurzonych w możliwościach brzmieniowych instrumentów i instrumentalistów. Być może dzięki brakowi premier (poza utworem Zalecha - najsłabszym tego wieczoru) udało się stworzyć wciągający i dynamiczny program, pełen niuansów dźwiękowych, pasji wykonawczej i odważnych gestów kompozytorskich. Pomiędzy zaledwie kilkuletnimi utworami (niektórymi znanymi z płyt jak "Veiled Words" Karskiego, we Wrocławiu w zupełnie innej, bogatszej realizacji) świetnie wypadł utwór Haubenstock-Ramatiego z 1991 roku czy utwory kompozytorów działających z sukcesami poza murami akademickimi - jak wrocławski improwizator Ryszard Lubieniecki czy łódzki kompozytor i artysta dźwiękowy Kuba Krzewiński (z najbardziej błyskotliwym utworem wieczoru "Contre" - https://vimeo.com/179428092 - przywołującym echa późnych utworów Alvina Luciera). Jak dotąd najlepszy koncert festiwalu. Co zresztą możecie sami sprawdzić - fb póki co zachował całą transmisję.

Co możecie sami sprawdzić:
https://www.facebook.com/nfmwroclaw/videos/10155281550072854


#6

Koncert #OśCzasu przygotowany przez kwartety smyczkowy i dęty LutosAir/Lutosławski miał być okazją do prześledzenia rozwoju koncepcji sonorystycznych w polskiej muzyce. Jednak rozmowę poprzedzającą koncert zdominowały wątki gestów kompozytorskich - ich inspiracji, motywacji i odbioru. I takie były kolejne utwory - kompozytorskie ego ponad słuchaczem i dźwiękiem, zdecydowany gest twórczy zamiast ciekawości odkrycia nowego i nieznanego. Wielu melomanów przyciągnął utwór "Aarhus Music" Szalonka, formalnie i dźwiękowo wyjątkowego przykładu unikalności i oryginalności myśli muzycznej (i niestety niedostępnego w formie nagrania), przy którym pozostałe utwory nie miały większych szans. Nawet wychwalany "I kwartet smyczkowy" Pendereckiego brzmiał brzmiał jedynie efekciarsko, ciężko znoszący próbę czasu i oś rozwoju myśli dźwiękowej. Sporym rozczarowaniem okazał się premierowa i "rezydencyjna" kompozycja przestrzenna Marcina Stańczyka - akuzmatyczna koncepcja dźwięku akustycznego, dwa kwartety w ruchu i przestrzeni, do tego warstwa elektroniki oparta na nagraniach terenowych mogła być polem prawdziwej przygody i wyzwania dla słuchacza. Okazała się jednak sennym majakiem w estetyce indie classical poszerzonym o stockowe efekty dźwiękowe jadącego pociągu i trzaski patefonowej płyty oraz płaskie szumy fal. Rozczarowanie było tym większe, że znamy klasyczne już przykłady rozpracowania do perfekcji podobnych form - jak "Form 1" Jamesa Tenney'a czy "The Skinking of the Titanic" Gavina Bryarsa..

°// Zdzisław Piernik °// Piernikiana by Witold Szalonek (1977) from veriKami on Vimeo.



#7

Wieczór z #MaszynąDoGrania zapowiadał tekst Joanny Zabłockiej (http://www.nfm.wroclaw.pl/musica-polonica-nova-2018/artykul…) wnikliwie śledzącej nieoczywiste historie użycia maszyn grających w historii polskiej muzyki współczesnej (z akcentem na Warszawską Jesień). Piątkowy koncert pytań - czy orkiestra zagra jak miasto lub maszyna (Stańczyk, Krzanowski)? Czy muzyka współczesna jest w stanie wybudzić ze społecznego letargu (Jodlowski)? Czy dźwiękowa innowacyjność przetrwa próbę czasu (Kilar)? Czy pisanie na orkiestrę ma jeszcze sens (Porębski)? Czy muzyka współczesna bez KOMPOZYTOREK ma rację bytu w roku 2018 (rada programowa MPN)? - zamiast wnikliwości oferował otwarcie dyskusji. W porównaniu z wieczorem otwarcia orkiestra NOSPR-u (z niesamowitą Marzeną Diakun) zdecydowanie lepiej zabrzmiała (co się tyczy również zestawienia akustycznych możliwości sal NOSPR-u i NFM-u), a utwory Kilara i Krzanowskiego potwierdziły, że szukanie przełomu w myśleniu o dźwięku wypada lepiej niż rewolucjonizowanie samej orkiestry. "Riff 62" Kilara pełen wigoru i wizjonerstwa elektryzuje i zachwyca mimo 55 lat od powstania, a 40-letnie "Canti di Wratislavia" Krzanowskiego mimo szuflady "nowego romantyzmu" w wielu miejscach intrygowało pomysłowością orkiestracji. W tym kontekście utwory Stańczyka i Porębskiego raziły dosłownością koncepcji i orkiestrowej materii dźwiękowej. Choć filmowy w stylu utwór Jodlowskiego bronił się połączeniem rwanych riffów orkiestry i ubasowionej elektroniki, to teatralność recytacji aktorskiej pozbawiła tekst Pessoi pazura. A do pytań koncertu warto przytoczyć słynną odpowiedź Kilara "Zła sztuka jest skażeniem środowiska duchowego. To taka jakby ekologia ducha."




#8

ACOUSTIC HARMONIC SYNTHESIZER from Krzysztof Cybulski on Vimeo.

SPACE DISSONANCE - PLATO Ostrava

Na zaproszenie czeskiej galerii PLATO w byłym sklepie Bauhaus przygotowałem program koncertu SPACE DISSONANCE:

Lucio Capece: Space Tuning – Conditional Music (2013)
for flying and PA loudspeakers, boxes, soprano saxophone, site-specific recordings

Hubert Zemler: Pupation of Dissonance (2016)
for percussion/drums and analogue synthesisers

Teoniki Rożynek: Halocline II (2016)
for two accordions, bass accordion and sampler

Claudio Jacomucci: vortex (2014)
for three accordions

Teoniki Rożynek: untone (2017)
for a four-track magnetic tape

Musicians:
Lucio Capece, saxophone, electronics
Hubert Zemler, percussion/drums, electronics
Jędrzej Jarocki, accordion I
Dawid Rydz, accordion II
Przemysław Wojciechowski, accordion III


Więcej na stronie PLATO.

Oraz zdjęcia i nagrania z koncertu:

Field recording w Polsce – aspekty badawcze i artystyczne

Instytut Kulturoznawstwa UWr, Instytut Muzykologii UWr, Pracownia Badań Pejzażu Dźwiękowego UWr zaprasza do udziału w wydarzeniu: Field recording w Polsce – aspekty badawcze i artystyczne. Ogólnopolskie Seminarium z udziałem artystów i badaczy. (12-14.04.2018); miejsce: Uniwersytet Wrocławski, ul. Szewska 36, sala 107.

W czwartek nasza ekipa opowie o "Archiwaliach pejzażu dźwiękowego - pomiędzy gestem artystycznym, ruchem politycznym a słyszeniem kosmicznym".

Szczegółowy program.

Canti Spazializzati #1: Borowski / Eisberg / Głuszek / Kostkiewicz / Sikorski

Canti Spazializzati to cykl warsztatowo-koncertowy poświęcony teoriom i praktykom muzyki eksperymentalnej skupionym na koncepcjach uprzestrzenniania / spatlializacji kompozycji dźwiękowych, osadzony w przestrzeni i kwadro/oktofonicznym systemie nagłośnieniowym wrocławskiego klubu PROZA. Jest to kontynuacja idei Canti Illuminati Festivalu skupionego na prezentacji nowych zjawisk w muzyce elektronicznej oraz wrocławskiej tradycji kwadrofonicznej (prezentowanej w rozbudowanym programie podczas 14. edycji Sceny Dźwiękowej Przeglądu Sztuki Survival).

Więcej informacji na stronie wydarzenia.

Plakat - Karolina Pietrzyk (http://karolinapietrzyk.info/) + Mateusz Zieleniewski (http://www.mzieleniewski.com/)

Kurator: Daniel Brożek

Benefit na Nomadę z SIKSĄ i Fileasem Foggiem

przybywajcie

CZL na Piasku

Koncert w Bibliotece Judaistyki Uniwersytetu Wrocławskiego  w ramach wystawy Intwerwencje / Mediacje.