W roku pandemicznym 2020 nasze prezentacje utworów wielokanałowych muzyki eksperymentalnej odbędą się w zmienionej formule. Wspólnie z galerią Dizajn BWA Wrocław w przestrzeni miejskiego społecznego zdroju przygotowaliśmy system nagłośnieniowy oraz program akuzmatycznych projekcji dźwiękowych pod nazwą Radio Żyjnia.
Z powodu zamknięcia instytucji kultury jesteśmy zmuszeni przenieść nasze premiery do internetu. Utwory na albumie bandcamp (https://soundartforum.bandcamp.com/album/canti-spazializzati-x-radio-yjnia) przeznaczone są do słuchania na słuchawkach, w miksie binauralnym mającym na celu oddanie wrażenia przestrzeni Żyjni i jej wielokanałowego systemu nagłośnieniowego.
Radio Żyjnia jest nie tylko formułą przestrzeni dźwiękowej dla miejskiego sanatorium. W wybranych przez nas utworach staramy się poruszać zagadnienia wpisane w naturę tego miejsca, jak głęboka adaptacja i praktyki artystyczne w dobie kryzysu klimatycznego, związanych z nimi ideom pogłębionego słuchania (deep listening) czy ekologii i pejzażu dźwiękowego (soundscape). W programie znajdą się kompozycje premierowe, przygotowane specjalnie na nasze zaproszenie, jak i utwory oddające stan współczesności rozszerzone dla naszego systemu nagłośnieniowego. Kontynuujemy też prezentacje kompozycji z kanonu tradycji przestrzennego eksperymentu dźwiękowego.
Część prezentowanych przez nas prac jest również próbą kreacji dźwiękowej opartej na wizji Neutrdromu Jerzego Rosołowicza - przestrzeni dla działań neutralnych, celowo unikających narracyjności, znaczenia i intencjonalności na rzecz pracy w procesie, bliskich naturze i idei współistnienia wszystkich istot, zrodzonych ze samoświadomości bliskości samozagłady. Ta powstała w 1967 roku praca jest jednym z niewielu przykładów polskiej sztuki konceptualnej odwołującej się do zjawisk dźwiękowych. Prezentacje tych utworów są częścią Sympozjum Wrocław 70/20 - oddolnego programu obchodów 50. rocznicy Sympozjum Plastycznego Wrocław '70
Program:
Zosia Hołubowska – Śpiewając Warmię (2020), 5 kanałów audio, 26’00” **
„Śpiewając Warmię” to próba zmierzenia się z brakiem rodzinnych archiwów lub brakiem dostępu do nich, niepamięcią i niemożnością nawiązania relacji z miejscem urodzenia. Zamiast rodzinnych opowieści, pieśni i wspomnień, materiałem stają się zdjęcia ulubionych miejsc z okolicy Olsztyna, a konkretnie fotografie Lasu Miejskiego. Zosia Hołubowska podąża tropem krytycznej fabulacji Saidiyi Hartman czyli przeobrażenia historii, aby przeciwstawić się uprzedmiotowieniu, upodleniu i przemocy przedstawień historycznych i archiwów. Pieśń o Warmii wyraża zarówno ból wygnania jak i posępne piękno porzuconego krajobrazu: powolny nurt rzeki muskany gałęziami drzew. Proces ten dotyczy krajobrazu, a właściwie jego udźwiękowienia, które oddaje głos duchom, które go zamieszkują. Zakola Łyny stają się sygnałami kontrolującymi syntezatory. Układ gałęzi drzew przetłumaczony jest na melodię, a plamy światła na falach rzeki to harmoniczne spektrum dźwięków przypominających szepty i zawodzenia zjaw. Ten utwór to kolejny przykład twórczej pracy z archiwami, zgodnie z podejściem „unoing archiwes” - ich odczyniania i dekonstrukcji. W słowach artystki: „Jak opowiedzieć historię o byciu z miejsca, z którego się właściwie nie pochodzi? Życie obu moich babć naznaczyła przeprowadzka na drugi koniec ich świata. I tak oto urodziłam się na Warmii. Miejscu, które wielokrotnie wyrywało swoją historię z korzeniami. Od Prusów aż do Warmiaków, Niemców i Żydów, do przymusowego przesiedlenia Rusinów i Ukraińców w akcji Wisła i repatriacji Kresowiaków. Śpiewając Warmię to wymyślenie, wyśpiewanie mojej relacji do tego miejsca.”
W procesie sonifikacji zdjęć Zosia Hołubowska wykorzystała programy: IANNIX programując własne intrumenty i efekty za pomocą M4L i OSC, SuperCollider or Photosounder.
„Śpiewając Warmię” to próba zmierzenia się z brakiem rodzinnych archiwów lub brakiem dostępu do nich, niepamięcią i niemożnością nawiązania relacji z miejscem urodzenia. Zamiast rodzinnych opowieści, pieśni i wspomnień, materiałem stają się zdjęcia ulubionych miejsc z okolicy Olsztyna, a konkretnie fotografie Lasu Miejskiego. Zosia Hołubowska podąża tropem krytycznej fabulacji Saidiyi Hartman czyli przeobrażenia historii, aby przeciwstawić się uprzedmiotowieniu, upodleniu i przemocy przedstawień historycznych i archiwów. Pieśń o Warmii wyraża zarówno ból wygnania jak i posępne piękno porzuconego krajobrazu: powolny nurt rzeki muskany gałęziami drzew. Proces ten dotyczy krajobrazu, a właściwie jego udźwiękowienia, które oddaje głos duchom, które go zamieszkują. Zakola Łyny stają się sygnałami kontrolującymi syntezatory. Układ gałęzi drzew przetłumaczony jest na melodię, a plamy światła na falach rzeki to harmoniczne spektrum dźwięków przypominających szepty i zawodzenia zjaw. Ten utwór to kolejny przykład twórczej pracy z archiwami, zgodnie z podejściem „unoing archiwes” - ich odczyniania i dekonstrukcji. W słowach artystki: „Jak opowiedzieć historię o byciu z miejsca, z którego się właściwie nie pochodzi? Życie obu moich babć naznaczyła przeprowadzka na drugi koniec ich świata. I tak oto urodziłam się na Warmii. Miejscu, które wielokrotnie wyrywało swoją historię z korzeniami. Od Prusów aż do Warmiaków, Niemców i Żydów, do przymusowego przesiedlenia Rusinów i Ukraińców w akcji Wisła i repatriacji Kresowiaków. Śpiewając Warmię to wymyślenie, wyśpiewanie mojej relacji do tego miejsca.”
W procesie sonifikacji zdjęć Zosia Hołubowska wykorzystała programy: IANNIX programując własne intrumenty i efekty za pomocą M4L i OSC, SuperCollider or Photosounder.
FOQL – stock soundscapes for future walks (2020) **
W instalacji dźwiękowej artystka bada audiosferę nadchodzącego jutra, tworząc bazę muzaków, składających się z wytworzonych sztucznie dźwięków nieistniejących już w przyszłości ekosystemów, wymarłych gatunków, zjawisk i doświadczeń. Muzaki będą miały zastosowanie edukacyjne dla naszych przyszłych dzieci i lecznicze dla ostatnich, którzy będą jeszcze cierpieli na solastalgię.
W instalacji dźwiękowej artystka bada audiosferę nadchodzącego jutra, tworząc bazę muzaków, składających się z wytworzonych sztucznie dźwięków nieistniejących już w przyszłości ekosystemów, wymarłych gatunków, zjawisk i doświadczeń. Muzaki będą miały zastosowanie edukacyjne dla naszych przyszłych dzieci i lecznicze dla ostatnich, którzy będą jeszcze cierpieli na solastalgię.
Ryszard Lubieniecki – O cieco mondo (after Jacopo da Bologna/Codex Faenza) (2020) **
Utwór na czterokanałową elektronikę przygotowywany z myślą o tegorocznej edycji Canti Spazializzati, wpisujący się w cykl kompozycji, w których wykorzystuję materiał muzyki średniowiecznej do stworzenia dość statycznej, noisowej elektroniki lo-fi. Tym razem głównym materiałem stał się XIV-wieczny madrygał O cieco mondo Jacopa da Bologna w dwóch wersjach: wokalnej i instrumentalnej, zachowanej w Kodeksie z Faenzy. Wykonując wersję z Faenzy nie sposób nie zwrócić uwagi na moment, w którym utwór rytmicznie jakby się zapętla. W centralnym punkcie kompozycji elektronicznej zapętlenie zostaje zmultiplikowane w formie wielogłosowego kanonu, w którym każdy z głosów otrzymuje własną trajektorię ruchu w przestrzeni. Wszystkie linie melodyczne nagrane zostały na taśmach magnetofonowych, a całość dopełnia radiowy szum fal MW i LW.
Utwór na czterokanałową elektronikę przygotowywany z myślą o tegorocznej edycji Canti Spazializzati, wpisujący się w cykl kompozycji, w których wykorzystuję materiał muzyki średniowiecznej do stworzenia dość statycznej, noisowej elektroniki lo-fi. Tym razem głównym materiałem stał się XIV-wieczny madrygał O cieco mondo Jacopa da Bologna w dwóch wersjach: wokalnej i instrumentalnej, zachowanej w Kodeksie z Faenzy. Wykonując wersję z Faenzy nie sposób nie zwrócić uwagi na moment, w którym utwór rytmicznie jakby się zapętla. W centralnym punkcie kompozycji elektronicznej zapętlenie zostaje zmultiplikowane w formie wielogłosowego kanonu, w którym każdy z głosów otrzymuje własną trajektorię ruchu w przestrzeni. Wszystkie linie melodyczne nagrane zostały na taśmach magnetofonowych, a całość dopełnia radiowy szum fal MW i LW.
** Prapremiera, zamówienie Canti Spazializzati
O Artystkach:
Justyna Banaszczyk – artystka działająca w obrębie eksperymentalnej muzyki elektronicznej i około~tanecznej, a także twórczyni słuchowisk, muzyki filmowej i muzyki do gier. W jej utworach pobrzmiewają echa IDM-u i industrialu, ale najważniejszym czynnikiem jest rytmiczna i brzmieniowa inwencja oraz ciągła eksperymentacja, co ma odzwierciedlenie w jej występach na żywo, które w dużej mierze są improwizowane. FOQL współtworzy również noise’owy duet Mother Earth’s Doom Vibes z performerką i artystką dźwiękową Edką Jarząb. Czasem sięga po gramofony i magnetofony czterośladowe, by jako Głupiec grać kolaże dźwiękowe i mixtape’y. Bardzo aktywnie współtworzyła kolektyw Oramics (2017-2019), który za cel obrał promowanie równości i działalność edukacyjną na scenie elektronicznej i klubowej. Jednym z największych sukcesów kolektywu było wydanie charytatywnej składanki “Total Solidarity”, która trafiła do mediów na całym świecie. Justyna współprowadzi kasetową wytwórnię Pointless Geometry, która wydaje eksperymentalną muzykę elektroniczną z Europy Środkowej i Wschodniej. Koordynowała powstawanie Radia Kapitał, pierwszego radia społecznościowego w Polsce. Artystka SHAPE Platform 2020. Stypendystka MKiDN oraz Funduszu Popierania Twórczości ZAiKS.
https://soundcloud.com/foql
https://soundcloud.com/foql
Zosia Hołubowska – jest artystką dźwiękową, producentką, performerką i kuratorką mieszkającą i pracującą w Wiedniu, gdzie kończy doktorat na Akademii Sztuk Pięknych z zakresu badań artystycznych. Jej badania dotyczą eksperymentalnej metodologii w sztuce dźwiękowej. Hołubowska tworzy instalacje dźwiękowe, słuchowiska, muzykę do spektakli teatralnych i performensy. Pracuje z etnomuzykologicznymi archiwami i stara się znaleźć momenty które można „squeerować”. Jej prace odczytują czy też odsłuchują przeszłość i animują elementy wiedzy o magii, demonologi czy ziołolecznictwie za pomoca muzyki elektronicznej, sztuki nowych mediów, programowania czy pracy z eksperymentalnymi programami do komponowania. Jej prace pokazywane były między innymi w Research Pavilion podczas Biennale w Wenecji (2017), MUMOK (Austria), Guggenheim Muzeum (Hiszpania). Współpracuje z teatrem BRUT we Wiedniu, prowadzi comiesięczną audycję w Radio Kapitał. W 2015 założyła Sounds Queer? Latające laboratorium syntezatorów gdzie prowadzi warsztaty nt muzyki elektronicznej. Należy również do kolektywu Oramics.
https://soundcloud.com/zosia-ho-ubowska
https://soundcloud.com/zosia-ho-ubowska
Ryszard Lubieniecki – kompozytor, muzykolog, instrumentalista, improwizator. Absolwent studiów licencjackich w klasie prof. Bettiny Skrzypczak (kompozycja) oraz magisterskich w klasie prof. Jerzego Kaszuby i dr. Stanisława Miłka (akordeon) w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Obecnie doktorant w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie zajmuje się głównie twórczością muzyczną XIV i XV wieku. Poza akordeonem gra również na portatywie organowym.
Jego muzyka wykonywana była m.in. na festiwalu Gaudeamus Muziekweek (Holandia), ECCO Concert 2020 w Brukseli, Musica Privata w Łodzi, Słuchalnia w Toruniu, Musica Electronica Nova i Musica Polonica Nova we Wrocławiu oraz Międzynarodowych Letnich Kursach Kompozytorskich SYNTHETIS w Radziejowicach. W 2018 roku był artystą-rezydentem festiwalu Musica Privata VI w Łodzi.
W 2014 r., wraz z Zofią Ilnicką (flet) i Jakubem Wosikiem (skrzypce) założył zespół muzyki współczesnej Trio Layers, z którym premierowo wykonał utwory m.in. Alannah Marie Halay, Josue W. Amadora i Piotra Bednarczyka.
Od 2016 r. występuje jako solista, wykonując nowe kompozycje na akordeon amplifikowany. Specjalnie dla niego powstały utwory m.in. Dominika Karskiego, Alannah Marie Halay, Gilberto Agostinho i Mateusza Śmigasiewicza. W czerwcu 2019 r. nakładem wydawnictwa Nasze Nagrania ukazała się jego debiutancka płyta Seeds.
Jako improwizator aktywnie działa na wrocławskiej scenie muzyki improwizowanej, m.in. tworząc zespoły Lubieniecki/Rupniewski, Disquiet i Widzicie.
W 2019 r. wspólnie ze śpiewaczką Julietą Gonzalez-Springer założył zespół muzyki dawnej Vox Imaginaria.
Jego Jego teksty o muzyce ukazały się m.in. w kwartalniku Instytutu Sztuki PAN „Muzyka”, „Res Facta Nova” oraz na portalu dwutygodnik.com.Współpracuje również z Ruchem Muzycznym.
https://soundcloud.com/ryszard-lubieniecki
Jego muzyka wykonywana była m.in. na festiwalu Gaudeamus Muziekweek (Holandia), ECCO Concert 2020 w Brukseli, Musica Privata w Łodzi, Słuchalnia w Toruniu, Musica Electronica Nova i Musica Polonica Nova we Wrocławiu oraz Międzynarodowych Letnich Kursach Kompozytorskich SYNTHETIS w Radziejowicach. W 2018 roku był artystą-rezydentem festiwalu Musica Privata VI w Łodzi.
W 2014 r., wraz z Zofią Ilnicką (flet) i Jakubem Wosikiem (skrzypce) założył zespół muzyki współczesnej Trio Layers, z którym premierowo wykonał utwory m.in. Alannah Marie Halay, Josue W. Amadora i Piotra Bednarczyka.
Od 2016 r. występuje jako solista, wykonując nowe kompozycje na akordeon amplifikowany. Specjalnie dla niego powstały utwory m.in. Dominika Karskiego, Alannah Marie Halay, Gilberto Agostinho i Mateusza Śmigasiewicza. W czerwcu 2019 r. nakładem wydawnictwa Nasze Nagrania ukazała się jego debiutancka płyta Seeds.
Jako improwizator aktywnie działa na wrocławskiej scenie muzyki improwizowanej, m.in. tworząc zespoły Lubieniecki/Rupniewski, Disquiet i Widzicie.
W 2019 r. wspólnie ze śpiewaczką Julietą Gonzalez-Springer założył zespół muzyki dawnej Vox Imaginaria.
Jego Jego teksty o muzyce ukazały się m.in. w kwartalniku Instytutu Sztuki PAN „Muzyka”, „Res Facta Nova” oraz na portalu dwutygodnik.com.Współpracuje również z Ruchem Muzycznym.
https://soundcloud.com/ryszard-lubieniecki
O Canti Spazializzati
Prowadzony od roku 2018 cykl warsztatowo-koncertowy poświęcony teoriom i praktykom muzyki eksperymentalnej skupionym na koncepcjach uprzestrzenniania kompozycji dźwiękowych stworzonych dla wielokanałowego nagłośnienia. Łączy ideę prezentacji nowych projektów muzycznych z umożliwieniem artystom rozwijania przestrzennych aspektów kompozycji dźwiękowej i stworzeniem platformy współpracy pomiędzy młodymi muzykami, kompozytorami i artystami dźwiękowymi. Cykl jest kontynuacją idei Canti Illuminati Festivalu poświęconego prezentacji nowych zjawisk w muzyce elektronicznej oraz wrocławskiej tradycji kwadrofonicznej (prezentowanej w rozbudowanym programie podczas 14. edycji Sceny Dźwiękowej Przeglądu Sztuki Survival).
Prowadzony od roku 2018 cykl warsztatowo-koncertowy poświęcony teoriom i praktykom muzyki eksperymentalnej skupionym na koncepcjach uprzestrzenniania kompozycji dźwiękowych stworzonych dla wielokanałowego nagłośnienia. Łączy ideę prezentacji nowych projektów muzycznych z umożliwieniem artystom rozwijania przestrzennych aspektów kompozycji dźwiękowej i stworzeniem platformy współpracy pomiędzy młodymi muzykami, kompozytorami i artystami dźwiękowymi. Cykl jest kontynuacją idei Canti Illuminati Festivalu poświęconego prezentacji nowych zjawisk w muzyce elektronicznej oraz wrocławskiej tradycji kwadrofonicznej (prezentowanej w rozbudowanym programie podczas 14. edycji Sceny Dźwiękowej Przeglądu Sztuki Survival).
Kurator: Daniel Brożek
Zespół produkcyjny: Joanna Sokalska, Beniamin Głuszek, Jan Chrzan
organizator: Fundacja pozyTYwka
współorganizatorzy: Galeria Dizajn BWA Wrocław, Sympozjum 70/20
identyfikacja wizualna: Karolina Pietrzyk (http://karolinapietrzyk.info/ ) + Mateusz Zieleniewski (http://www.mzieleniewski.com/ )
Cykl współfinansowany ze środków Miasta Wrocławia | www.wroclaw.pl
Zespół produkcyjny: Joanna Sokalska, Beniamin Głuszek, Jan Chrzan
organizator: Fundacja pozyTYwka
współorganizatorzy: Galeria Dizajn BWA Wrocław, Sympozjum 70/20
identyfikacja wizualna: Karolina Pietrzyk (http://karolinapietrzyk.info/ ) + Mateusz Zieleniewski (http://www.mzieleniewski.com/ )
Cykl współfinansowany ze środków Miasta Wrocławia | www.wroclaw.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz